Zanim dobre kilka lat temu pierwszy raz pojechałam do Włoch, moje pojęcie o spaghetti carbonara było dość absurdalne – przyzwyczajona do polskich standardów, byłam przekonana, że to makaron utopiony w białym sosie z podsmażoną szynką. Kiedy pierwszy raz zamówiłam to danie we włoskiej knajpie myślałam, że się pomylili – czemu to takie żółte, skąd ten boczek i gdzie się podział cały sos? Teraz nie wyobrażam sobie życia bez tego przepisu :) Oczywiście, nasza polska gastronomia zaliczyła potężny skok i bez problemu zjecie teraz dobrą carbonarę we włoskich knajpach, ale zdecydowanie polecam przygotować ją w domu – zajmuje to mniej więcej tyle czasu co podgrzanie sosu ze słoika. Mimo, że dla wielu osób to danie jest dość przerażające, nie ma w nim nic strasznego! Też za pierwszym razem bałam się, że przygotuję makaron w jajecznicy, ale nic z tych rzeczy. Nic nie pływa, każda nitka makaronu jest perfekcyjnie osnuta kremowym sosem. Przepis to inspiracja kreacją mistrza Antionio Carluccio, którego uwielbiam i często testuję w mojej kuchni.